مقایسه اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی با رفتاردرمانی شناختی، بر افسردگی بیماران زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

زمینه و هدف: افسردگی، دومین اختلال رایج روان شناختی است که در رأس فهرست بیماری های روانی قرار گرفته و با عود و بهبود علائم بیماری های مزمن جسمی رابطه مستقیمی دارد. پژوهش حاضر با هدف، اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی و رفتاردرمانی شناختی بر افسردگی بیماران زن مبتلا مولتیپل اسکلروزیس انجام شد. روش بررسی: این پژوهش نیمه تجربی با دو گروه آزمایش و کنترل، در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس مراجعه کننده به کلینیک های کاردرمانی و فیزیوتراپی استان همدان انجام شد. این بیماران در پرسشنامه سلامت روان )یک انحراف پایین تر از معیار)، نمره گرفته بودند. نمونه گیری به صورت تصادفی مبتنی بر ملاک در هرگروه بود که 18 نفر انتخاب شدند. گروه های آزمایش طی 16 جلسه 5/1-1 ساعته، تحت آموزش قرار گرفتند و با استفاده از مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس لاویبوند (lovibond) در سال 1995 ارزیابی شدند. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی صورت گرفت. یافته ها: در این مطالعه، بین میانگین نمرات افسردگی گروه آزمایشی رفتاردرمانی دیالکتیکی و گروه درمانی شناختی با گروه کنترل، تفاوت معنی داری وجود داشت. همچنین بین میانگین نمرات افسردگی گروه آزمایشی رفتاردرمانی دیالکتیکی و گروه درمانی شناختی، تفاوت معنی دار بود (001/0>p). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد در حوزه درمان و زمینه کار با افرادی که در حالت بحران، درد و رنج هیجانی به سر می برند؛ رفتاردرمانی دیالکتیکی و رفتاردرمانی شناختی با توجه به ماهیت آن می تواند کارا و نویدبخش باشد.